‘Vodeb? Echt? Wat een te gekke naam, man!’ Ricardo lag helemaal in een deuk en zijn zoontje, dat bij hem op schoot zat, lachte hard mee. Niet helemaal de gemiddelde kennismaking met een kandidaat, maar als Ricardo lachte, kon je niet anders dan meelachen.

De eerste 10 jaar van mijn werkende leven heb ik doorgebracht in de uitzendbranche. Iedere dag opnieuw mensen aan een nieuwe baan helpen en bedrijven voorzien van goede nieuwe medewerkers. En dat voor tientallen opdrachtgevers per vestiging. Dat betekende dus iedere dag gesprekken voeren met talloze mensen met evenzoveel achtergronden, wensen en ervaring.

Soms gaf ik een uitzendkracht een lift naar een opdrachtgever. Dat leverde vrijwel altijd indrukwekkende gesprekken op. De openheid van uitzendkrachten over wat ze allemaal meemaakten in hun leven, is me altijd blijven verbazen. Want wat sommigen van hen allemaal moesten doorstaan of hadden meegemaakt. Ongelofelijk.

Ricardo heeft ook een aantal keer naast me in de auto gezeten. Dan bleek achter de aanstekelijke lach, een jonge kerel te zitten die zijn hoofd maar net boven water wist te houden. Zijn ouders waren teruggegaan naar Paramaribo. Ricardo was achtergebleven in Nederland. De reden was het prachtige kereltje dat hij samen met een Heerlens meisje had gekregen. Hij voelde zich eigenlijk niet thuis in Limburg, maar probeerde er maar het beste van te maken. Door de combinatie van foute vriendjes en zijn onvermogen ooit ‘ nee’ te zeggen, liep het geregeld fout in zijn even. Dan zagen we hem weer een paar maanden niet, waarna hij weer opdook en we weer een nieuwe opdrachtgever voor hem zochten. Want eenmaal aan het werk, pakte hij stevig aan en wilde niemand hem kwijt. Totdat hij weer van de radar verdween.

Resultaat van de autoritten was dat ik gehecht raakte aan uitzendkrachten. Nu ik hun context kende, was het belang van een stabiele baan ook veel duidelijker. Los van kwaliteiten en werkervaring die hen geschikt maakte voor opdrachten, gunde je ze nu ook die nieuwe stap in hun leven op een persoonlijk niveau. Iedereen die ooit in recruitment werkt, zal het herkennen en zo uit zijn of haar hoofd zijn favoriete kandidaten kunnen opnoemen. De kandidaten waarvoor je harder rende en die je wilde zien slagen.

Dat is de kracht van verhalen. Dat is de kracht van vertellen waar je mee bezig bent. Laten zien welke stappen je neemt, welke tegenslagen je onderweg tegenkomt en hoe je die overwint. Wat je drijft.

Na jarenlang in de uitzendbranche te hebben gewerkt, heb ik in 2016 de overstap gemaakt naar marketing en communicatie. Binnen dat vak vond ik al snel contentmarketing het leukste en dan met name het herkennen en delen van verhalen die anderen niet opmerkten. Die op de plank bleven liggen, maar wel een publiek verdienden.

Ik geloof namelijk heilig dat iedereen een verhaal te vertellen heeft, maar niet altijd doorheeft dat hij of zij een unieke stem heeft. Laat staan dat die gebruikt wordt. Maar als de uitzendwereld me iets heeft duidelijk gemaakt, is dat je iemand echt moet leren kennen om voor hem of haar te kunnen werken en dat echt iedereen een verhaal te vertellen heeft. Als je maar goed luistert.

Met Ricardo is het helaas niet goed afgelopen. Een paar jaar geleden stuurde een oud-collega een nieuwsberichtje door over een sterfgeval onder verdachte omstandigheden in Heerlen. Dat bleek Ricardo te zijn. Wat er precies gebeurt is, weet ik niet. Wellicht teruggevallen in oude gewoontes? Een uit de hand gelopen deal? Ik was er de hele dag stil van. Arme Ricardo, maar vooral verdrietig voor zijn zoontje met die prachtige glimlach…

Maarten Vodeb